Wady postawy: kifoza, skolioza
Kifoza (łac. z gr.kyphosis) - łukowate wygięcie kręgosłupa w stronę grzbietowš. U człowieka fizjologiczna kifoza występuje w odcinku piersiowym i krzyżowym kręgosłupa. Kifoza patologiczna może powstać w wyniku gruŸlicy, krzywicy, złamania, zapaleń, nowotworów i innych czynników. Leczy się jš stosujšc gimnastykę korekcyjnš, gorsety ortopedyczne, fizykoterapię. Czasem konieczna jest operacja. Kifoza patologiczna może powodować zmiany na dużym obszarze kręgów, które sš zazwyczaj póŸnš pozostałoœciš dystrofii wzrostowej chrzęstnych płytek granicznych, pokrywajšcych od góry i od dołu trzony kręgów. Takie zmiany występujš często w wieku 16-24 lat (bywajš odstępstwa) i prowadzš do tzw. bolesnej kifozy młodzieńczej, czyli choroby Scheuermanna. Jej pozostałoœciš sš "układowe" zmiany zwyrodnieniowe kręgów œrodkowego odcinka piersiowego (guzki Schmorla).

Skolioza (łac. Scoliosis, z gr. skoliós - krzywy) - jest to trójpłaszczyznowe skrzywienie kręgosłupa, występujšce w płaszczyŸnie czołowej, strzałkowej i rotacyjnej. Przyczynš skoliozy może być jednostronne obcišżenie barku oraz zła postawa siedzšca. Skoliozš okreœla się zniekształcenie wynoszšce ponad 10°. Do okreœlania stopnia zniekształcenia wykorzystuje się metodę Cobba. Obecnie skolioza rozpatrywana jest jako trójpłaszczyznowa deformacja kręgosłupa. Zniekształcenie obejmuje: * skrzywienie w płaszczyŸnie czołowej /boczne skrzywienie kręgosłupa/ * skrzywienie w płaszczyŸnie strzałkowej /lordo- lub kyfo- skolioza/ * skrzywienie w płaszczyŸnie poziomej /rotacja i torsja kręgów/. Pomimo wielu hipotez próbujšcych wyjaœnić przyczynę powstawania skoliozy, nadal 85% stanowiš skoliozy idiopatyczne. Schorzenie to może się rozwinšć w każdym wieku i u każdego dziecka. Jednoczeœnie postęp skrzywienia, wišże się z okresami przyspieszonego wzrostu pacjenta oraz brakiem właœciwego leczenia. Chronologiczny podział skolioz idiopatycznych uzależniony jest od wieku pacjenta, w którym pojawia się schorzenie. Wyróżniamy skoliozy idiopatyczne: * niemowlęce (<3 r.ż.) * wczesnodziecięce (3-10 r.ż.) * dorastajšcych (>10 lat, do okresu zakończenia wzrostu) Leczenie * Niewielkie skoliozy można wyleczyć rehabilitacjš (m.in. PNF, schroth). W szkołach często prowadzona jest tzw. gimnastyka korekcyjna. Ten sposób rehabilitacji skuteczny jest jednak tylko dla dzieci, które majš postawę skoliotycznš, tzn. skrzywienie nie przekraczajšce 10 stopni. * Skrzywienia od ok. 20 stopni do 40 stopni leczy się noszšc gorset ortopedyczny. Ma on za zadanie przede wszystkim zatrzymać postęp skrzywienia. Rzadko zdarza się, żeby gorset wyprostował kręgosłup. * W niektórych przypadkach ani rehabilitacja, ani gorsety nie przynoszš żadnych rezultatów. Należy wtedy zastosować leczenie operacyjne. Sš dwa główne rodzaje operacji skoliozy: z dostępu przedniego i z dostępu tylnego. Operujšc z dostępu przedniego usztywnia się krótszy odcinek kręgosłupa, niż operujšc z dostępu tylnego. Skoliozy niewłaœciwie leczone mogš doprowadzić do ograniczenia wydolnoœci fizycznej pacjenta, nasilenia zaburzeń neurologicznych, trwałego kalectwa, jak i w skrajnych przypadkach z niewydolnoœciš kršżeniowo-oddechowš przedwczesnej œmierci chorych. Zniekształcenie tułowia stanowi dodatkowo bardzo istotny problem psychologiczny i kosmetyczny w przypadku pojawienia się garbu na plecach. Rozróżnia się skoliozę: [edytuj] * czynnoœciowš - wada postawy, która zanika, kiedy pacjent leży * porażennš * statycznš * strukturalnš (kostnopochodne, nerwopochodne, mięœniopochodne, idiopatyczne - o nieustalonej etiologii) * torakogennš * wrodzonš